Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Περιγραφικά κεντήματα


Και επιβάλλεται κάποιες φορές να παρακολουθείς την κεντημένη άκρη ενός άλλοτε περήφανου τραπεζομάντηλου να κρέμεται από το ηλιοκαμένο με ογκώδες φως σημυδένιο τραπέζι .Και τη γλυκιά ηχώ των σφυριγμάτων ξεχασμένων παιδιών να πνίγεται στην αρμύρα του αέρα.Μάλιστα ,θα υπήρξε πιότερο στωική η ζωή στο πέρασμά της ,μα εσύ είσαι χλιαρός και δε θα συγκινήσεις το καμίνι του θανάτου στο οποίο οδηγείται ,ακόμα και αν με το θρήνο σου οδύρεσαι για τα τετελεσμένα ..Η παρατήρηση έγκειται στην παροχή λεξιλογίου στο δικό σου κώδικα - περίτρανο απόκτημα στην ανθολογία των δικών σου σκέψεων.Ψήγματά της ακολουθούν τις μνήμες ,μα το ιμπρεσιονιστικό τους ένδυμα ,σα ραγισμένο γυαλί μπροστά σε πεταρίζοντα ματόκλαδα,δεν επαρκεί για τη στυγνή προσμονή του αναπόφευκτου ,του μέλλοντος..

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Εσκεμμένος παραλογισμός

Παραλυτικά δεμένος στην απόλυτα περιοριστική ακινησία μιας ονειρώδους πραγματικότητας, προέβαλλε επί ώρα ηδονιστικά τα γεγονότα μιας προσωπικής σταύρωσης, που κυρίευε τη μελαγχολική ζωή του. Βρίσκοντας οπτική ανταπόκριση στα μνημονικά ερεθίσματα, εξαΰλωνε, σαν γνήσιος εραστής των πεποιθήσεων, την έμπρακτη θλίψη μιας θλιβερής ριπής πυρών μεταξύ δύο ανθρώπινων όντων, που, στα μάτια του διέγειρε κάτι ανάμεσα σε οίκτο και ανάγκη για ολική  καταστροφή.

Ανήσυχοι περιπατητές

  Οι αναζητητές ενός ιδεατού κόσμου οδοιπορούν σε μελωμένα μονοπάτια ονειρικών παραστάσεων.   Απόκοσμα εκφράζουν σύνεση, λουσμένοι στην πυρετώδη θάλασσα. Νεκρικά προσωπεία πάγου, διάτρητα από ανήσυχα σταγονίδια βροχής.   Στόμα ξεχειλίζει μυστικά, εκστατικό στην ομολογία του οράματος, που υφαίνεται στα ταραγμένα νερά μιας πηγής.   Βουβοί και πλανεμένοι στα ιλαρά κλίματα, με φόντο έναν απέραντο γκρι ουρανό.

Απόρριψη ιδανικών

Ανθολογία των δικών σου σκέψεων. Ψήγματά της ακολουθούν τις μνήμες, μα το ιμπρεσιονιστικό τους ένδυμα, σα ραγισμένο γυαλί μπροστά στα πεταρίζοντα ματόκλαδα, επαρκεί για τον αιώνιο μώλωπα της προσμονής του αναπόφευκτου, του   μέλλοντος. Και τα πρόσωπά τους σε ακολουθούν, στριμωγμένα πίσω από το κεφαλάρι, ακίνητα δίπλα στο κομό, δίχως ανάσα πλάι στο ποτήρι σου, που επί μέρες ραίνει η σκόνη. Και κάποτε κάποτε, σε λούζει   το παγερό τους βλέμμα, τα δάχτυλά σου πιάνουν ψήγματα αιωνιότητας, νεφελώματα των απαρχών του σύμπαντος, απομεινάρια του τέλους του.