Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ανθρώπινα μέλη

Ανθρώπινα μέλη
 
 Σώματα γραμμωμένα από την απάτη της λήθης  ,την περηφάνια  του έρωτα,την απληστία της νοηματοδοτούμενης ύπαρξης .Χέρια ,που, βυθιζόμενα στο χώμα της βάπτισής τους ,επέλεγαν ήδη στωικά από κάποιον ξεχασμένο μπουφέ την κάθε καταραμένη μέρα της ζωής τους.Πρόσωπα σε κενοτάφια σκέψης ,να χαρτογραφούν μηχανικά τοπία ρέουσας λάβας  υπό τον ήχο ρυθμικού χαλαζιού .Σοδόμησαν με την απόλαυση καιόμενης άμμου στα πόδια τους ,ανάσαναν  εριστικά  τον πνιγηρό αέρα των εκπνοών τους,τύφλωσαν τη μνήμη τους  με γέλια άλλοτε αφελή ,κάποτε βλάσφημα ,πάντοτε αφύσικα ,καθώς  έσβηναν τα χνάρια τους ,πικραμένα και βίαια ,δακρύζοντας σιωπηλά.


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Εσκεμμένος παραλογισμός

Παραλυτικά δεμένος στην απόλυτα περιοριστική ακινησία μιας ονειρώδους πραγματικότητας, προέβαλλε επί ώρα ηδονιστικά τα γεγονότα μιας προσωπικής σταύρωσης, που κυρίευε τη μελαγχολική ζωή του. Βρίσκοντας οπτική ανταπόκριση στα μνημονικά ερεθίσματα, εξαΰλωνε, σαν γνήσιος εραστής των πεποιθήσεων, την έμπρακτη θλίψη μιας θλιβερής ριπής πυρών μεταξύ δύο ανθρώπινων όντων, που, στα μάτια του διέγειρε κάτι ανάμεσα σε οίκτο και ανάγκη για ολική  καταστροφή.

Ανήσυχοι περιπατητές

  Οι αναζητητές ενός ιδεατού κόσμου οδοιπορούν σε μελωμένα μονοπάτια ονειρικών παραστάσεων.   Απόκοσμα εκφράζουν σύνεση, λουσμένοι στην πυρετώδη θάλασσα. Νεκρικά προσωπεία πάγου, διάτρητα από ανήσυχα σταγονίδια βροχής.   Στόμα ξεχειλίζει μυστικά, εκστατικό στην ομολογία του οράματος, που υφαίνεται στα ταραγμένα νερά μιας πηγής.   Βουβοί και πλανεμένοι στα ιλαρά κλίματα, με φόντο έναν απέραντο γκρι ουρανό.

Απόρριψη ιδανικών

Ανθολογία των δικών σου σκέψεων. Ψήγματά της ακολουθούν τις μνήμες, μα το ιμπρεσιονιστικό τους ένδυμα, σα ραγισμένο γυαλί μπροστά στα πεταρίζοντα ματόκλαδα, επαρκεί για τον αιώνιο μώλωπα της προσμονής του αναπόφευκτου, του   μέλλοντος. Και τα πρόσωπά τους σε ακολουθούν, στριμωγμένα πίσω από το κεφαλάρι, ακίνητα δίπλα στο κομό, δίχως ανάσα πλάι στο ποτήρι σου, που επί μέρες ραίνει η σκόνη. Και κάποτε κάποτε, σε λούζει   το παγερό τους βλέμμα, τα δάχτυλά σου πιάνουν ψήγματα αιωνιότητας, νεφελώματα των απαρχών του σύμπαντος, απομεινάρια του τέλους του.