Το πρόβλημα του καπνού

Προσδοκώντας την εξ ουρανού βροχόπτωση ,σα λυτρωτικό πανηγύρι σαλιγκαριών ,σταύρωσε κατ’επανάληψη τα ακροδάχτυλα ,μνημονεύοντας κάποια μυστηριακή τελετή ή απλώς τον βαθύ ψυχαναγκασμό που συνόδευε τα τελευταία,όπως και τα βραδέως ερχόμενα χρόνια της σοβαρότητάς του .Στις ελάχιστες πρωινές ώρες ,όταν και τιμούσε με τα μισάνοιχτα από τη νύστα μάτια του τη χτικιάρικη ατμόσφαιρα , ο κατά ριπάς καπνός των εργοστασίων θόλωνε ,εκτός των ασβεστωμένων τοίχων ,και την παρακμάζουσα κρίση του .Το βιομηχανικό περιβάλλον έφθειρε τις αρθρώσεις του –εξ ου και οι τριγμοί τους - ,και ως μνεία στη δικαιοσύνη έρριπτε την υπαιτιότητα σε ευφάνταστους μικροοργανισμούς με γλυκανάλατα παρατσούκλια παλιών συμμαθητών –εκεί τοποθετήθηκε ευλαβικά η θύμησή τους- ή στην έλλειψη σχημάτων της γκριζωπής κουβέρτας ,τα οποία χρήζουν ανάλυσης ,όπως το άλλοτε λευκό σύννεφο –φάλαινα των παιδικών χρόνων, που με απόλαυση διέσχιζε κολυμπώντας στους αιθέρες .

Παρ’όλα αυτά τα ‘’τραγικά’’ καθημερινά συμβάντα ,συνέχιζε να έχει όψη  χρησιμοποιημένου  λευκοπλάστ.Πέρα από την ανομοιομορφία της διάθεσής του ,η εσωτερική του επιφάνεια συνειδητότητας παρέμενε μαεστρικά ελεγχόμενη ,ενώ επιδείκνυε λαμπρή διαύγεια ,με την ενοχλητική τάση να κολλά ,περιμαζεύοντας προβλήματα ,συνήθως άλυτα ,συνεπώς ανθυγιεινά .