Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ξεβαμμένα πρόσωπα

  Τα ξεβαμμένα πρόσωπα των γυναικών κρεμασμένα  πάνω στις ξαπλώστρες φέρουν κάτι απ’τα παιδικά μου καλοκαίρια .Ο ήλιος ραπίζει το χαλαρό δέρμα ,τα ψάρια βρίσκουν λεία στις κινούμενες πατούσες ωρυόμενων παιδιών.σαν έκθεση ιδεων κάθε μελαγχολικό Σεπτέμβρη,προσαρμοσμένη στο θλιβερό πρίσμα της ενηλικίωσης
  Τις ξάστερες νύχτες ,οι ορδές ανυπόμονων κουνουπιών ,σαν εραστές παράφοροι ,άλλοτε ,ένα κλειστό παντζούρι να σηματοδοτεί την αρχή ενός άγρυπνου δίωρου ,μιας διαδικασίας αφόρητης στα άβολα κλινοσκεπάσματα .

  Μα πάντα πιστοί στο ιδανικό ότι το καλοκαίρι μόνο σαλπίζει τον ύμνο της εποχής ,που επιτέλους ,εκμεταλλεύεσαι τη δικαιοδοσία να λιώσεις άσκοπα ,κάτω από μια πυραμιδωτή κουκούλα.

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Εσκεμμένος παραλογισμός

Παραλυτικά δεμένος στην απόλυτα περιοριστική ακινησία μιας ονειρώδους πραγματικότητας, προέβαλλε επί ώρα ηδονιστικά τα γεγονότα μιας προσωπικής σταύρωσης, που κυρίευε τη μελαγχολική ζωή του. Βρίσκοντας οπτική ανταπόκριση στα μνημονικά ερεθίσματα, εξαΰλωνε, σαν γνήσιος εραστής των πεποιθήσεων, την έμπρακτη θλίψη μιας θλιβερής ριπής πυρών μεταξύ δύο ανθρώπινων όντων, που, στα μάτια του διέγειρε κάτι ανάμεσα σε οίκτο και ανάγκη για ολική  καταστροφή.
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Ανήσυχοι περιπατητές

  Οι αναζητητές ενός ιδεατού κόσμου οδοιπορούν σε μελωμένα μονοπάτια ονειρικών παραστάσεων.   Απόκοσμα εκφράζουν σύνεση, λουσμένοι στην πυρετώδη θάλασσα. Νεκρικά προσωπεία πάγου, διάτρητα από ανήσυχα σταγονίδια βροχής.   Στόμα ξεχειλίζει μυστικά, εκστατικό στην ομολογία του οράματος, που υφαίνεται στα ταραγμένα νερά μιας πηγής.   Βουβοί και πλανεμένοι στα ιλαρά κλίματα, με φόντο έναν απέραντο γκρι ουρανό.
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Απόρριψη ιδανικών

Ανθολογία των δικών σου σκέψεων. Ψήγματά της ακολουθούν τις μνήμες, μα το ιμπρεσιονιστικό τους ένδυμα, σα ραγισμένο γυαλί μπροστά στα πεταρίζοντα ματόκλαδα, επαρκεί για τον αιώνιο μώλωπα της προσμονής του αναπόφευκτου, του   μέλλοντος. Και τα πρόσωπά τους σε ακολουθούν, στριμωγμένα πίσω από το κεφαλάρι, ακίνητα δίπλα στο κομό, δίχως ανάσα πλάι στο ποτήρι σου, που επί μέρες ραίνει η σκόνη. Και κάποτε κάποτε, σε λούζει   το παγερό τους βλέμμα, τα δάχτυλά σου πιάνουν ψήγματα αιωνιότητας, νεφελώματα των απαρχών του σύμπαντος, απομεινάρια του τέλους του.
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα