Και
κάθομαι πάλι υπό το αμυδρό φως του δωματίου ,που πρόσφατα σα να στένεψε
,παίρνοντας μέτρα : σωστό αγκάλιασμα των ώμων ,πρακτική εφαρμογή, αρμόζουσα
σοβαρότητα στη γραμμή. Κόψιμο κάσας ανώνυμης ,ασμίλευτης στον υπεδάφιο χώρο
διεκδίκησης. Στο θάνατο ακόμα ,μια ανάσα θα ηχούσε στην ξύλινη κατοικία του
γείτονα. Μα δε σφυρίζουν μια τα απομεινάρια ,εξετέλεσαν το καθήκον τους ,φυσαρμόνικες
ονείρων που απλώς διήλθαν ,σχέσεων που ήχησαν παράφωνα στη λήξη τους ,παγιδευμένων
φόβων ,αγάπης που σιώπησε ,για να συνειδητοποιήσει πως ποτέ δεν είχε ακουστεί.
Παραλυτικά δεμένος στην απόλυτα περιοριστική ακινησία μιας ονειρώδους πραγματικότητας, προέβαλλε επί ώρα ηδονιστικά τα γεγονότα μιας προσωπικής σταύρωσης, που κυρίευε τη μελαγχολική ζωή του. Βρίσκοντας οπτική ανταπόκριση στα μνημονικά ερεθίσματα, εξαΰλωνε, σαν γνήσιος εραστής των πεποιθήσεων, την έμπρακτη θλίψη μιας θλιβερής ριπής πυρών μεταξύ δύο ανθρώπινων όντων, που, στα μάτια του διέγειρε κάτι ανάμεσα σε οίκτο και ανάγκη για ολική καταστροφή.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου