Η θάλασσα φλέγεται καθώς τα μάτια σκοτεινιάζουν σε κάποιο μυστήριο χορό των βλεφάρων συμφωνία. Πίσω απ’τα μουσκεμένα πέπλα, λέξεις μικρές, μα πια θολές που πίσω δε γυρίζουν. Το μίσος θάλλει γοργά στη σπατάλη του πνεύματος σαν σχίζω τις σάρκες των γραμμάτων που στοίβαζα. Τα κίνητρα σωπαίνουν εμπρός στη δύναμη του μένους που πυρώνει την τρέλα. Παράτολμο ατόπημα η θύμιση της μορφής σου στον παράφρονα χορό ρέει, των συλλογισμών Στην αιώνια άνοιξη το νέκταρ πάντα αναβλύζει για όσα δάκρυα έχυσα.