Τα ξεβαμμένα πρόσωπα των γυναικών κρεμασμένα πάνω στις ξαπλώστρες φέρουν κάτι απ’τα
παιδικά μου καλοκαίρια .Ο ήλιος ραπίζει το χαλαρό δέρμα ,τα ψάρια βρίσκουν λεία
στις κινούμενες πατούσες ωρυόμενων παιδιών.σαν έκθεση ιδεων κάθε μελαγχολικό
Σεπτέμβρη,προσαρμοσμένη στο θλιβερό πρίσμα της ενηλικίωσης
Τις ξάστερες νύχτες ,οι ορδές ανυπόμονων κουνουπιών ,σαν
εραστές παράφοροι ,άλλοτε ,ένα κλειστό παντζούρι να σηματοδοτεί την αρχή ενός
άγρυπνου δίωρου ,μιας διαδικασίας αφόρητης στα άβολα κλινοσκεπάσματα .
Μα πάντα πιστοί στο ιδανικό ότι το καλοκαίρι μόνο σαλπίζει
τον ύμνο της εποχής ,που επιτέλους ,εκμεταλλεύεσαι τη δικαιοδοσία να λιώσεις
άσκοπα ,κάτω από μια πυραμιδωτή κουκούλα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου