Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Ανήσυχοι περιπατητές

  Οι αναζητητές ενός ιδεατού κόσμου οδοιπορούν σε μελωμένα μονοπάτια ονειρικών παραστάσεων.   Απόκοσμα εκφράζουν σύνεση, λουσμένοι στην πυρετώδη θάλασσα. Νεκρικά προσωπεία πάγου, διάτρητα από ανήσυχα σταγονίδια βροχής.   Στόμα ξεχειλίζει μυστικά, εκστατικό στην ομολογία του οράματος, που υφαίνεται στα ταραγμένα νερά μιας πηγής.   Βουβοί και πλανεμένοι στα ιλαρά κλίματα, με φόντο έναν απέραντο γκρι ουρανό.
Πρόσφατες αναρτήσεις

Μοναχική πόλη

  Σαν τα βλέφαρα βαραίνουν, σιωπηλές σκιές πλαγιάζουν στο παραθύρι σου. Μοντέλα πραγματικότητας που θρέφεις με θρύμματα ανθρώπων που αδράχνεις σφιχτά. Τα φώτα της πόλης συνεχώς θολώνουν. Συννεφιασμένος θόλος με ρωγμές γαλάζιου, γυμνοί κορμοί τα κτίσματα, και οι περαστικοί γρασίδι που θροΐζει στο διάβα του χρόνου.

Ολέθριες ευαισθησίες

  Οι ευαισθησίες εύκολα κυριεύονται απ’ την άδηλη έκφραση της μοναδικότητας. Στην παθογένεια της έλξης η σάρκα ροδίζει, χωρίς συστολή.   Άχαρα λευκά ψέματα τυλιγμένα στη γοητεία των αισθήσεων και άνθρωποι τρωτοί στο συνθετικό ναρκωτικό της εμπιστοσύνης.   Πενιχρά λόγια που ατημέλητα ψελλίζονται Σαν τη σκέψη στιγμιαία διαπερνά κάποιος φευγαλέος Έρωτας

Εμμονική σκέψη

Άνθρωποι που θηρεύουν άσβεστες εκδικήσεις, συλλέγουν τους χρόνιους πόθους ενός ανέραστου κτήνους, κυνηγούν την έξαψη μιας ανύπαρκτης περιπέτειας στο χείλος της αβύσσου, μονάχα υποκύπτουν στα ζαρωμένα αυλάκια του προσώπου τους. Αποτυπώματα χρόνου, συνεχείς αμυχές σε γύψινη μάσκα, σε μια παρτίδα ανούσιας εξουσίας για τη μεθυστική ανάγκη να γνωρίζεις ότι κάτι ίσως δεν έχασες.

Στα απέναντι σπίτια

Πέπλα σκεπάζουν μυστικά, πίσω απ΄τα μισάνοιχτα παντζούρια. Μόνο άνθρωποι γυμνοί στο έλεος των σκέψεών τους, Παίζουν κρυφτό με κλειδωμένα πάθη, ή αφουγκράζονται μαραμένες υποσχέσεις, σαν στάζουν σε λιμνάζουσες αλήθειες. Νερό αντηχεί στις σωληνώσεις, Απόδειξη ύπαρξης, για όποιον ακούσει, σκυφτός στον τοίχο του. Ψυχρός ο αρμός, στο κουκούλι του πένθους του.

Αυτό που φοβάσαι να πεις

Κορμιά με θέρμη που αποζητάς στη μοναξιά σου. Οι χάρτες άγραφοι, κάποτε γεμίζουν χλωμά αστέρια που άγγιζες δειλά, χαμένος σε ερημικούς λοφίσκους, με οδηγό τις απαλές καμπύλες ενός σώματος. Να τρέφεσαι με την αίσθηση του χρόνου, την προσμονή του αύριο, καθώς φυλακίζεις στους καρπούς σου τη γνώριμη αίσθηση φτωχών χειλιών, που κρεμούν υπό το βάρος ανείπωτων λέξεων.

Ψημένη γη

Σκληρά κορμιά που βαστάζουν την ψημένη γη, έλικες τα μαλλιά τους. Στριφογυρίζουν αχόρταγα και έπειτα καίγονται, πριν βυθιστούν στην αλμύρα του σώματος. Μελανά μάτια αντικρίζουν την άβυσσο, και κάποτε χάνονται στις μυτερές γλώσσες της άγονης στεριάς. Σώματα πλίνθινες αψίδες ν’ατενίζουν μοναχικά αίθρια, ποτισμένα βροχόνερο και υπέργειες δυνάμεις. Σύνθλιψη.