Αυτό που φοβάσαι να πεις

Κορμιά με θέρμη

που αποζητάς στη μοναξιά σου.

Οι χάρτες άγραφοι, κάποτε γεμίζουν

χλωμά αστέρια που άγγιζες δειλά,

χαμένος σε ερημικούς λοφίσκους,

με οδηγό τις απαλές καμπύλες

ενός σώματος.

Να τρέφεσαι με την αίσθηση του χρόνου,

την προσμονή του αύριο,

καθώς φυλακίζεις στους καρπούς σου

τη γνώριμη αίσθηση φτωχών χειλιών,

που κρεμούν υπό το βάρος ανείπωτων λέξεων.