Σκληρά κορμιά που βαστάζουν την ψημένη γη,
έλικες τα μαλλιά τους.
Στριφογυρίζουν αχόρταγα και έπειτα καίγονται,
πριν βυθιστούν στην αλμύρα του σώματος.
Μελανά μάτια αντικρίζουν την άβυσσο,
και κάποτε χάνονται
στις μυτερές γλώσσες της άγονης στεριάς.
Σώματα πλίνθινες αψίδες
ν’ατενίζουν μοναχικά αίθρια,
ποτισμένα βροχόνερο και υπέργειες δυνάμεις.
Σύνθλιψη.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου