Οι τοίχοι γύρω μου χαρτί ,μουσκεμένο και ψυχρό,απομεινάρια της νοσογενούς αδιαφορίας του δυνάστη μου.Τα σκόρπια ξέφτια του θυμού ,οι λιμνώδεις λακούβες της λύπης,οι αμυχές ,νευρωνες του μυαλού.Κάποιος αδιόρατος καμβάς που μιλά σα σκαμμένο πρόσωπο με σπινθήρες τα μάτια,να ρημάζουν κατακαίοντας τη βλέψη του παρελθόντος,σβηνόμενοι παράλογα με αλκοόλ ,ή τουλάχιστον ,ορισμένη ποσότητά του.
Παραλυτικά δεμένος στην απόλυτα περιοριστική ακινησία μιας ονειρώδους πραγματικότητας, προέβαλλε επί ώρα ηδονιστικά τα γεγονότα μιας προσωπικής σταύρωσης, που κυρίευε τη μελαγχολική ζωή του. Βρίσκοντας οπτική ανταπόκριση στα μνημονικά ερεθίσματα, εξαΰλωνε, σαν γνήσιος εραστής των πεποιθήσεων, την έμπρακτη θλίψη μιας θλιβερής ριπής πυρών μεταξύ δύο ανθρώπινων όντων, που, στα μάτια του διέγειρε κάτι ανάμεσα σε οίκτο και ανάγκη για ολική καταστροφή.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου