Χάριν Δυστυχίας

Ανθολογία των δικών σου σκέψεων. Ψήγματά της ακολουθούν τις μνήμες, μα το ιμπρεσιονιστικό τους ένδυμα, σα ραγισμένο γυαλί μπροστά στα πεταρίζοντα ματόκλαδα, επαρκεί για τον αιώνιο μώλωπα της προσμονής του αναπόφευκτου, του   μέλλοντος. Και τα πρόσωπά τους σε ακολουθούν, στριμωγμένα πίσω από το κεφαλάρι, ακίνητα δίπλα στο κομό, δίχως ανάσα πλάι στο ποτήρι σου, που επί μέρες ραίνει η σκόνη. Και κάποτε κάποτε, σε λούζει   το παγερό τους βλέμμα, τα δάχτυλά σου πιάνουν ψήγματα αιωνιότητας, νεφελώματα των απαρχών του σύμπαντος, απομεινάρια του τέλους του.

Παραλυτικά δεμένος στην απόλυτα περιοριστική ακινησία μιας ονειρώδους πραγματικότητας, προέβαλλε επί ώρα ηδονιστικά τα γεγονότα μιας προσωπικής σταύρωσης, που κυρίευε τη μελαγχολική ζωή του. Βρίσκοντας οπτική ανταπόκριση στα μνημονικά ερεθίσματα, εξαΰλωνε, σαν γνήσιος εραστής των πεποιθήσεων, την έμπρακτη θλίψη μιας θλιβερής ριπής πυρών μεταξύ δύο ανθρώπινων όντων, που, στα μάτια του διέγειρε κάτι ανάμεσα σε οίκτο και ανάγκη για ολική  καταστροφή.

Tabula rasa Νιφάδες σπέρνουν λήθη Λευκό στα γένια ● Ορεινή τρέλα Ελλέβοροι πια σκυφτοί Εριδογόνοι

Η θάλασσα φλέγεται καθώς τα μάτια σκοτεινιάζουν σε κάποιο μυστήριο χορό των βλεφάρων συμφωνία. Πίσω απ’τα μουσκεμένα πέπλα, λέξεις μικρές, μα πια θολές που πίσω δε γυρίζουν. Το μίσος θάλλει γοργά στη σπατάλη του πνεύματος σαν σχίζω τις σάρκες των γραμμάτων που στοίβαζα. Τα κίνητρα σωπαίνουν   εμπρός στη δύναμη του μένους που πυρώνει την τρέλα. Παράτολμο ατόπημα η θύμιση της μορφής σου στον παράφρονα χορό ρέει, των συλλογισμών Στην αιώνια άνοιξη το νέκταρ πάντα αναβλύζει για όσα δάκρυα έχυσα.

Showery footsteps followed the image of the young woman gazing steadily in front of the mirror. Drizzly hair dripping slowly on a wooden floor, a rhythm emptier than eternity. A loose, carefree white shirt embracing her body, semi-moist, fairly unbuttoned. She seems fiery, water mixed with salty sweat, yet , those eyes, glassy from fever reflect only the dim predawn sadness.  It seems the years have now passed by me, yielding even themselves to the pressure of existence, glimpsing into smiles and love -surrendering nights. Defining myself through the heartbeat of my lover, drifting away from loneliness like the healthy detest illness. I used to eagerly await for a sign of intimacy, turning into an explosive dopamine source, frantically happy for being dependant on someone, bewitched by that persisting impulse to feel tears of bliss on my cheeks for a lifetime. These thoughts dissolved calmly into the misty bedroom. Behind me, the still body of that man greeted that perspectiv...

Και κάθομαι πάλι υπό το αμυδρό φως του δωματίου ,που πρόσφατα σα να στένεψε ,παίρνοντας μέτρα : σωστό αγκάλιασμα των ώμων ,πρακτική εφαρμογή, αρμόζουσα σοβαρότητα στη γραμμή. Κόψιμο κάσας  ανώνυμης ,ασμίλευτης στον υπεδάφιο χώρο διεκδίκησης. Στο θάνατο ακόμα ,μια ανάσα θα ηχούσε στην ξύλινη κατοικία του γείτονα. Μα δε σφυρίζουν μια τα απομεινάρια ,εξετέλεσαν το καθήκον τους ,φυσαρμόνικες ονείρων που απλώς διήλθαν ,σχέσεων που ήχησαν παράφωνα στη λήξη τους ,παγιδευμένων φόβων ,αγάπης που σιώπησε ,για να συνειδητοποιήσει πως ποτέ δεν είχε ακουστεί.

Η αγωνία δέσποζε στο βλέμμα του ,καθώς έστριβε στον άθλιο επαρχιακό δρόμο με τις ετοιμόρροπες ,απαρχαιωμένες λάμπες πετρελαίου, βασανιζόμενος από τα λασπωμένα όνειρα που άφηνε πίσω . Τα αστέρια ,σα μικρές φλεγόμενες φωλιές, καρφιτσωμένες στο στερέωμα υποδηλώνοντας περίτρανα χρονικές στιγμές στα βάθη του χώρου και της λογικής, αδυνατούσαν να λαμπυρίσουν όπως τα πυρωμένα μάτια του.   « ‘Έστω  πως τρυπάς  το τρυφερό σου δάχτυλο με το αδράχτι της δυστυχίας .Ασφυκτιάς ,μα δεν επαρκεί ώστε να πνιγείς .Ούτε να λιποθυμήσεις , η ζωή κρατά δέσμια την αντίληψή σου .Μάχεσαι πίνοντας το πνιγερό αίμα που φτύνεις ,μα στην πραγματικότητα γρατσουνάς μάταια το παγερό μάρμαρο στην ταφόπλακα της συνείδησής σου .   Το δέρμα πάντως είναι λιγότερο πυκνό ,πιο προσφιλές ,δεκτικό στη μανία της εικόνας του ξαπλωμένου κορμιού στο μίζερο αυτό ανάκλιντρο θανάτου .Είσαι χτιστός ,ένα αρχιτεκτονικό θαύμα μιας τέλειας φωτεινής σφαίρας που σε περιβάλλει .Γιατί κατρακυλάς ,ή ρέεις στο χρόνο με τη...