Χάριν Δυστυχίας

Ήταν μια χαζοσεξουαλική γριά ,με πρόσωπο καλυμμένο από μια πρωτοφανή έκταση γαλάζιας σκιάς και ρυτιδιασμένα αμαρτωλά χείλια .Η πόρτα έκλεισε με ένα ιδιαίτερα άκομψο τρίξιμο και βρέθηκε καταμεσής ενός στενού διαδρόμου με διάσπαρτες στην κάθε μεριά πόρτες .Ίσως κάπου στο βάθος να ακουγόταν ένα πρελούδιο,ίσως και κάτι από τα Νυχτερινά του Σοπέν ,αλλά και πάλι δε γνώριζε ,ήταν σκοτεινά και το σύννεφο νικοτίνης ,σε συνδυασμό με τα ασθενικά ροζαλί φωτάκια ,δε βελτίωναν το σκηνικό .   Προχώρησε ,παρ’ό,τι με αμφίβολο προορισμό ,σε ενδότερα δώματα ,αλλά ο διάδρομος την κούρασε σε βαθμό ψυχολογικής δοκιμασίας και έστριψε αριστερά ,αποφεύγοντας διακριτικά τη γούνινη ταπετσαρία της άλλης κατεύθυνσης .Ένιωσε τότε κάπως ικανοποιημένη ,και συνέχισε ,παρατηρώντας πως για οίκος ανοχής ,διατηρούσε μια όμορφη ησυχία. Τη διέκρινε ένα άμεμπτο μίσος για την ανθρωπότητα ,που πάντοτε αποδεικνυόταν κατώτερη των περιστάσεων και έκλεινε σε κάποιο παρατημένο χρονοντούλαπο της ιστορίας   τ...

 Από τη γέννηση κιόλας ο άνθρωπος αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στα πιθανοκρατικά και τα ντετερμινιστικά συστήματα .Άλλοτε αποδίδεται στην τύχη ο ρόλος του αδέκαστου κριτή ,που επιλέγοντας την τροπή των φαινομένων ,σκύβει υπομονετικά το κεφάλι απέναντι σε μοιραίους οδυρμούς ,ενώ κάποιες φορές   οι απαντήσεις απλώς   διαχέονται από το σπασμένο εκείνο ακριβό μπουκαλάκι της αλήθειας και κρύβονται πίσω από σκονισμένα ερμάρια σε κλειδαμπαρωμένες σκέψεις .Ποτέ δε λείπει βέβαια κάποια λυτρωτική βροχή ,όταν το βάρος   της αντίθεσης στο ψέμα μεταφράζεται σε πολυποίκιλες σταγόνες ,ανίκανες   παρ’όλη την αναγκαιότητά τους ,να διαπεράσουν τα κούφια κρανία αυτών των διψασμένων και στεγνών. Οι πιθανότητες τότε κυριεύουν   την καθημερινότητα και στο εκμαγείο των συναισθημάτων ,αντικρουόμενα ,φόβος ,θλίψη και δύναμη αποτυπώνουν μια στρεβλή μορφή ,την οποία πιθανώς αντικρίζω   από όποια γωνία έναντι στον   καθρέφτη και αν αναπαύσω   το   φλεγόμενο πρόσωπό...

Διέσχισε σκυφτός τον ομιχλώδη διάδρομο ,υπό την αιγίδα αναξιόπιστου μικροβιακού φορτίου υγρών .Οι πάσσαλοι βούλιαζαν συγκλονιστικά στο λασπώδες έδαφος ,με τη δομή άτακτων,πολλαπλών   τριλίζων   να θυμίζει την τραγική κατάπτωση μαονένιας εταζέρας ύστερα από σεισμό ( close up σε κεραυνόσχημη ρωγμή ) και μετασεισμούς.Αν δεν είχε πεισματικά ακολουθησει την ονειρική πτήση κάποιων αναιμικών πεταλούδων ,ίσως διαπερνούσε με φασματική μορφή τη δαντελένια κουρτίνα ενός νεογοτθικού δώματος ,εξομολογούμενος τη φθαρτότητα των ανθρώπων στο πρωτο επιλαχόντα ιερέα ,καυκαλωμένο μέσα στα ιερά άμφιά του.

    Φαντάζομαι τελικά κοιτάζω χλωμά πρόσωπα,κενά βλέμματα πίσω από σκονισμένα βέλα ,σκυθρωπούς άντρες με πλαστικές ανθοδέσμες ,ροδαλά μωρά σε παγωμένες αγκαλιές.Προσποιούμενοι τον παράδεισο ,το ρεζερβέ τραπέζι στο άδειο δώμα,σκύβουμε νωχελικά, δρασκελίζοντας   σκυφτοί προς κάποιο περβάζι ,στη θέα του παρελθόντος που σβήνει με μανία υπό το μελό φίλτρο των αναμνήσεών μας.Φυλλομετρώντας το ασπρόμαυρο κολλάζ του χθες ,τοποθετώντας με ευλάβεια το ντοσιέ της περασμένης μέρας στον πυργίσκο των παλαιότερων ,με σπινθηροβόλα μάτια  στη θέα της επικείμενης καταστροφής, ,ενώ το ερμάρι αντίκρυ μας έχει σχεδόν λυγίσει.

Προσδοκώντας την εξ ουρανού βροχόπτωση ,σα λυτρωτικό πανηγύρι σαλιγκαριών ,σταύρωσε κατ’επανάληψη τα ακροδάχτυλα ,μνημονεύοντας κάποια μυστηριακή τελετή ή απλώς τον βαθύ ψυχαναγκασμό που συνόδευε τα τελευταία,όπως και τα βραδέως ερχόμενα χρόνια της σοβαρότητάς του .Στις ελάχιστες πρωινές ώρες ,όταν και τιμούσε με τα μισάνοιχτα από τη νύστα μάτια του τη χτικιάρικη ατμόσφαιρα , ο κατά ριπάς καπνός των εργοστασίων θόλωνε ,εκτός των ασβεστωμένων τοίχων ,και την παρακμάζουσα κρίση του .Το βιομηχανικό περιβάλλον έφθειρε τις αρθρώσεις του –εξ ου και οι τριγμοί τους - ,και ως μνεία στη δικαιοσύνη έρριπτε την υπαιτιότητα σε ευφάνταστους μικροοργανισμούς με γλυκανάλατα παρατσούκλια παλιών συμμαθητών –εκεί τοποθετήθηκε ευλαβικά η θύμησή τους- ή στην έλλειψη σχημάτων της γκριζωπής κουβέρτας ,τα οποία χρήζουν ανάλυσης ,όπως το άλλοτε λευκό σύννεφο –φάλαινα των παιδικών χρόνων, που με απόλαυση διέσχιζε κολυμπώντας στους αιθέρες . Παρ’όλα αυτά τα ‘’τραγικά’’ καθημερινά συμβάντα ,συνέχιζε να...

Ανθρώπινα μέλη     Σώματα γραμμωμένα από την απάτη της λήθης   ,την περηφάνια   του έρωτα,την απληστία της νοηματοδοτούμενης ύπαρξης .Χέρια ,που, βυθιζόμενα στο χώμα της βάπτισής τους ,επέλεγαν ήδη στωικά από κάποιον ξεχασμένο μπουφέ την κάθε καταραμένη μέρα της ζωής τους.Πρόσωπα σε κενοτάφια σκέψης ,να χαρτογραφούν μηχανικά τοπία ρέουσας λάβας   υπό τον ήχο ρυθμικού χαλαζιού .Σοδόμησαν με την απόλαυση καιόμενης άμμου στα πόδια τους ,ανάσαναν   εριστικά   τον πνιγηρό αέρα των εκπνοών τους,τύφλωσαν τη μνήμη τους   με γέλια άλλοτε αφελή ,κάποτε βλάσφημα ,πάντοτε αφύσικα ,καθώς   έσβηναν τα χνάρια τους ,πικραμένα και βίαια ,δακρύζοντας σιωπηλά.