Διττό εκμαγείο

 Από τη γέννηση κιόλας ο άνθρωπος αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στα πιθανοκρατικά και τα ντετερμινιστικά συστήματα .Άλλοτε αποδίδεται στην τύχη ο ρόλος του αδέκαστου κριτή ,που επιλέγοντας την τροπή των φαινομένων ,σκύβει υπομονετικά το κεφάλι απέναντι σε μοιραίους οδυρμούς ,ενώ κάποιες φορές  οι απαντήσεις απλώς  διαχέονται από το σπασμένο εκείνο ακριβό μπουκαλάκι της αλήθειας και κρύβονται πίσω από σκονισμένα ερμάρια σε κλειδαμπαρωμένες σκέψεις .Ποτέ δε λείπει βέβαια κάποια λυτρωτική βροχή ,όταν το βάρος  της αντίθεσης στο ψέμα μεταφράζεται σε πολυποίκιλες σταγόνες ,ανίκανες  παρ’όλη την αναγκαιότητά τους ,να διαπεράσουν τα κούφια κρανία αυτών των διψασμένων και στεγνών. Οι πιθανότητες τότε κυριεύουν  την καθημερινότητα και στο εκμαγείο των συναισθημάτων ,αντικρουόμενα ,φόβος ,θλίψη και δύναμη αποτυπώνουν μια στρεβλή μορφή ,την οποία πιθανώς αντικρίζω  από όποια γωνία έναντι στον  καθρέφτη και αν αναπαύσω  το  φλεγόμενο πρόσωπό μου.

Δεν υποτιμώ όμως τη νομοτέλεια ,διαπερνά το διάφανο δέρμα σα βλήμα σε απόσταση βολής ,στα χέρια δεξιοτέχνη στο ρόλο του θεριστή . Ο δρόμος της επιτυχίας πάντα κοίλος ,σα μια υπερφυσική τραμπάλα ,με τους θιασώτες της κάθε άκρης με σκυθρωπά πρόσωπα .Φυσικά η αναγνώριση θα ψαλθεί από μελωδούς και μεμιάς ,το αξιέπαινο κατόρθωμα θα ακουστεί σα τριγμός κιμωλίας σε μαυροπίνακα , απεχθές ,με την απαραίτητη θύμιση κάποιων συμπιεσμένων παιδικών χρόνων.