Χάριν Δυστυχίας

Το λαμπερό φως μιας λάμπας πυρακτώσεως ,παθητική και παρακμιακή ,με ενθουσιώδη ζουζούνια να περιστρέφονται σχεδόν τροχιακά ,αναδίδει κάτι από μια μοιρολατρική μάχη μάζας και ιδανικών ,συνεπαγόμενων φυσικά την τρομακτική αντίληψη μιας κακόφημης  αλήθειας .Ο -αναγόμενος σε προσωπική  επέλαση υιοθετούμενων  αφελώς ,ανούσιων προτύπων ,καταδικασμένων εκ των διαφημιστών στην επιτυχία -καταναλωτισμός, αφήνει μια γλυκόπικρη ανάσα ενός πολιτισμού ντόνατ ,βυθισμένου στη σοκολάτα μιας εταιρικής επένδυσης και στη συνέχεια στον καφέ που προϊδεάζει την αβυσσώδη και φρικώδη  κάθοδο των μετοχών της προσωπικότητας του λερωμένου, ηθικά και ουσιαστικά ,λόγω σοκολάτας ,διότι απλούστατα, εσύ ,δεν ανταποκρινόσουν στην αυτοσυγκράτησή σου και καταβρόχθιζες, σχεδόν ρουφούσες τον θερμιδογόνο ψυχοφθόρο παράγοντα που επιβλήθηκε σε μια ριπή ανέμου χαϊδεύοντας ηδονικά γυαλιστερά νομίσματα.

Υ πάρχει κάτι το μοιραία τυχαίο στη ζωή, σα τις σταγόνες  ενός ποτιστικού ,που αέναα ελκόμενες από το βαρυτικό  πεδίο της Γης, εκπληρώνουν προγραφές προσεγμένες εκ των απαρχών του σύμπαντος ..Η καμπύλη διαδρομή τους ,μια λάμψη ανάλογη του ρωμαϊκού πολιτισμού ,καθώς η κάθοδός τους σηματοδοτεί τη γονιμοποίηση ενός χαμερπούς ,νέου συστήματος ,για να ανυψωθεί  αργότερα ως πεδίο ατέρμονης θλίψης νοσταλγών γερόντων σε κάποιο επαρχιακό καφέ,όπου περνώντας σε κάποια σφαίρα φύσεως μαθηματικής καταλήγεις να αντιφάσκεις με το νεαρό είναι σου που φώλιαζε –σχεδόν σατανικά- μέσα σε πάθη ,επιθυμίες και έρωτες πολιτικούς .

  Τα ξεβαμμένα πρόσωπα των γυναικών κρεμασμένα  πάνω στις ξαπλώστρες φέρουν κάτι απ’τα παιδικά μου καλοκαίρια .Ο ήλιος ραπίζει το χαλαρό δέρμα ,τα ψάρια βρίσκουν λεία στις κινούμενες πατούσες ωρυόμενων παιδιών.σαν έκθεση ιδεων κάθε μελαγχολικό Σεπτέμβρη,προσαρμοσμένη στο θλιβερό πρίσμα της ενηλικίωσης   Τις ξάστερες νύχτες ,οι ορδές ανυπόμονων κουνουπιών ,σαν εραστές παράφοροι ,άλλοτε ,ένα κλειστό παντζούρι να σηματοδοτεί την αρχή ενός άγρυπνου δίωρου ,μιας διαδικασίας αφόρητης στα άβολα κλινοσκεπάσματα .   Μα πάντα πιστοί στο ιδανικό ότι το καλοκαίρι μόνο σαλπίζει τον ύμνο της εποχής ,που επιτέλους ,εκμεταλλεύεσαι τη δικαιοδοσία να λιώσεις άσκοπα ,κάτω από μια πυραμιδωτή κουκούλα.

Οι τοίχοι γύρω μου χαρτί ,μουσκεμένο και ψυχρό,απομεινάρια της νοσογενούς αδιαφορίας του  δυνάστη μου.Τα σκόρπια ξέφτια  του θυμού ,οι λιμνώδεις  λακούβες της λύπης,οι αμυχές ,νευρωνες του μυαλού.Κάποιος αδιόρατος καμβάς που μιλά σα σκαμμένο πρόσωπο με σπινθήρες τα μάτια,να ρημάζουν κατακαίοντας τη βλέψη του παρελθόντος,σβηνόμενοι παράλογα με αλκοόλ ,ή τουλάχιστον ,ορισμένη ποσότητά του.

Τα φύλλα θρόιζαν γλυκανάλατα ,ενώ το γρασίδι έκλεβε ρουφώντας άπληστα το οξυγόνο κάτω από το ασημένιο φεγγάρι ,σε βαθμό που αποζητούσε την άμεση φλογερή εξόντωσή του προς αποφυγή του προσωπικού του πνιγμού.Παρ’όλα αυτά ξάπλωνε σε ύπτια θέση ,κολυμπώντας στην υγρή μάλλινη κουβέρτα της φύσης ενδιαμέσου πλεόντων υδρατμών ,που ανύψωναν τη άρνησή του για ύπνο ,καθώς ενίσχυαν την απόλαυση της υπενθύμισης πως ακόμα και το στρωμένο με συνηθισμένη χλωρίδα χωμάτινο χωράφι τον αδικούσε με τη θέρμη του…   Kαι άλλοτε                Κοιτούσε με ένταση το αδιάφορο του ενός τετάρτου της κακοποιημενης στέγης που αποτελούσε τη θέα του σκοτεινού δώματος. Αποστρέφοντας το βλέμμα από κάθε ανθρώπινη παρουσία ,οι μυριάδες καρφίτσες που τρυπούσαν με τις απεχθείς τους άκρες το οριακό μυαλό του, βυθίζονταν πιο σιωπηλά και η νάρκωση των μαλακών ιστών διέγειρε απλώς τη νευρικότητά του ,μαζί ίσως και με κάποια ψήγματα δυστυ...

Ήταν μια χαζοσεξουαλική γριά ,με πρόσωπο καλυμμένο από μια πρωτοφανή έκταση γαλάζιας σκιάς και ρυτιδιασμένα αμαρτωλά χείλια .Η πόρτα έκλεισε με ένα ιδιαίτερα άκομψο τρίξιμο και βρέθηκε καταμεσής ενός στενού διαδρόμου με διάσπαρτες στην κάθε μεριά πόρτες .Ίσως κάπου στο βάθος να ακουγόταν ένα πρελούδιο,ίσως και κάτι από τα Νυχτερινά του Σοπέν ,αλλά και πάλι δε γνώριζε ,ήταν σκοτεινά και το σύννεφο νικοτίνης ,σε συνδυασμό με τα ασθενικά ροζαλί φωτάκια ,δε βελτίωναν το σκηνικό .   Προχώρησε ,παρ’ό,τι με αμφίβολο προορισμό ,σε ενδότερα δώματα ,αλλά ο διάδρομος την κούρασε σε βαθμό ψυχολογικής δοκιμασίας και έστριψε αριστερά ,αποφεύγοντας διακριτικά τη γούνινη ταπετσαρία της άλλης κατεύθυνσης .Ένιωσε τότε κάπως ικανοποιημένη ,και συνέχισε ,παρατηρώντας πως για οίκος ανοχής ,διατηρούσε μια όμορφη ησυχία. Τη διέκρινε ένα άμεμπτο μίσος για την ανθρωπότητα ,που πάντοτε αποδεικνυόταν κατώτερη των περιστάσεων και έκλεινε σε κάποιο παρατημένο χρονοντούλαπο της ιστορίας   τ...

 Από τη γέννηση κιόλας ο άνθρωπος αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στα πιθανοκρατικά και τα ντετερμινιστικά συστήματα .Άλλοτε αποδίδεται στην τύχη ο ρόλος του αδέκαστου κριτή ,που επιλέγοντας την τροπή των φαινομένων ,σκύβει υπομονετικά το κεφάλι απέναντι σε μοιραίους οδυρμούς ,ενώ κάποιες φορές   οι απαντήσεις απλώς   διαχέονται από το σπασμένο εκείνο ακριβό μπουκαλάκι της αλήθειας και κρύβονται πίσω από σκονισμένα ερμάρια σε κλειδαμπαρωμένες σκέψεις .Ποτέ δε λείπει βέβαια κάποια λυτρωτική βροχή ,όταν το βάρος   της αντίθεσης στο ψέμα μεταφράζεται σε πολυποίκιλες σταγόνες ,ανίκανες   παρ’όλη την αναγκαιότητά τους ,να διαπεράσουν τα κούφια κρανία αυτών των διψασμένων και στεγνών. Οι πιθανότητες τότε κυριεύουν   την καθημερινότητα και στο εκμαγείο των συναισθημάτων ,αντικρουόμενα ,φόβος ,θλίψη και δύναμη αποτυπώνουν μια στρεβλή μορφή ,την οποία πιθανώς αντικρίζω   από όποια γωνία έναντι στον   καθρέφτη και αν αναπαύσω   το   φλεγόμενο πρόσωπό...